Stichting Cassandra was er niet gekomen zonder de steun van honderden mensen. Een woord van dank van de oprichtster.

Het is niet makkelijk om te praten over onuitspreekbare dingen die mensen elkaar aan kunnen doen. Dat we in 2020 leven en seksueel en psychologisch geweld nog steeds zo veel voorkomt, is teleurstellend.

Bedroevend is het om te moeten toegeven dat we niet altijd trots kunnen zijn op onze medemens. Meer nog, wanneer we erachter komen dat we niet worden geloofd als we onze mond hierover open doen. Ik zou echter mijn stem niet hebben gevonden als niemand me had geloofd. Ik wil dat je dat onthoudt, voor het geval je je alleen voelt.

Om een of andere reden zijn veel mensen bang om hulp te vragen als het gaat om hun geestelijke gezondheid. Als je een been breekt ga je naar een arts voor medische zorg. Vreemd genoeg besteden we minder aandacht aan onze hersenen. Het is een orgaan dat bescherming en medische zorg verdient, net als de rest van je lichaam. Ik hoop dat we op een dag in een wereld leven waar de bescherming van onze geest even belangrijk is als de bescherming van de rest van ons lichaam.

De mensen om wie ik geef, therapie en medicatie helpen me door donkere tijden heen. 

Daarnaast het besef dat onbekenden zich om mij bekommerden op het moment dat het niet goed met mij ging. Soms waren dat mensen met afschuwelijke ervaringen die toch de energie hadden om anderen een hart onder de riem te steken. Neem bij voorbeeld Charlotte Wade. Charlotte is een jonge vrouw die zich uitsprak over wat haar veroordeelde stief-grootvader haar had aangedaan. Zij deelt haar gevecht met haar PTSS op Twitter, altijd bereikbaar voor andere slachtoffers. Tijdens mijn weg naar de oprichting van de Stichting Cassandra heeft Charlotte mij op veel manieren geïnspireerd. Daarom vroeg ik kunstenares Zara’s Comics een tekening te maken, geïnspireerd op Charlotte. Om haar op die manier te laten weten: bedankt.

Onbekenden zoals Charlotte zijn overal en kunnen je vrienden worden. Velen vechten voor rechtvaardigheid, ook al zijn ze niet allemaal verkracht. Ze zullen naar je luisteren en met je mee vechten. Bij hen zul je passie, solidariteit en vriendschap vinden.

Deze onbekenden vind je alleen als je aanvaardt wat er met je gebeurd is en gaat praten hierover.

Op momenten dat ik me alleen voel zeg ik tegen mezelf: dat ben ik niet. Ook nooit geweest. Ik zag pas het licht toen ik om hulp vroeg. Toen konden mensen mijn pad verlichten, en vonden zij mij of ik hun. Ik hoop dat jij ook hulp vraagt als je dat ooit nodig hebt, en vooral: blijf vragen, geef niet op.

Ik wil iedereen die de afgelopen jaren klaar stond voor mij en alle andere slachtoffers van verkrachting, bedanken. De oprichting van Stichting Cassandra is het gevolg van een beweging, niet slechts van één persoon.

Vi vil ikke tie.

Pieke Roelofs